Samen met zijn compagnon Michael Hascher en een team van constructeurs en machinebankwerkers begon hij aan de implementatie, en stuitte op grote uitdagingen.
Allereerst moeten de argumenten van de ruimtevaartexperts worden gestaafd: de constructie moest worden aangepast zodat de onderdelen überhaupt kunnen worden gefreesd. "We hebben continu te maken met zeer dunne wanddikten, want in de ruimtevaart wordt op elke gram gelet", verklaart Flieher. Dit wordt duidelijk wanneer we de maanvrachtkosten beschouwen, die rond 800.000 euro per kilogram bedragen.
Ten tweede was de deadline met bijna twee maanden zeer krap. Niet ongebruikelijk in de ruimtevaart, wanneer je bedenkt dat de NASA destijds onder enorme tijdsdruk stond nadat president John F. Kennedy had aangekondigd dat de maanlanding uiterlijk aan het einde van de zestigerjaren moest plaatsvinden.
Ten derde moesten de extreem lange productietijden tot maar liefst 14 uur met de aanwezige capaciteit worden gerealiseerd, ondanks de volle orderportefeuille. "De enige manier voor ons was voor de weekends en de nachtelijke uren ons eigen automatiseringssysteem te gebruiken", aldus Flieher. "Daartoe behoort de laadrobot in combinatie met HEIDENHAIN StateMonitor, die ons actief over de status van de machines informeert."